S.O.A. No Policy E.P. 1981S.O.A. staat voor State Of Alert, en is de band waarin Henry Rollins zingt voor hij naar Black Flag gaat. De line-up van de band is: Henry Garfield (Rollins dus, zang), Micheal Hampton (gitaar), Wendel Blow (bas) en Simon Jaobsen (drums). Deze EP is in april '81 in een oplage van 3.000 stuks uitgebracht.
Deze plaat bevat 10 voorbijrazende punksongs. Simpel, snel, 1 of 2 minuten en met een belabberde geluidskwaliteit, echte oerpunk dus. De stijl doet een beetje denken aan de eerste platen van D.R.I. Henry (op de plaat met zijn echte naam Garfield aangeduid) overtuigt het meeste, de woede zat er toen ook al flink in. Eén bonuspunt erbij voor de historische waarde.

Black Flag Damaged1981Dit is het plaatdebuut van Henry Rollins bij hardcoreband Black Flag (bezetting: Henry Rollins (zang), Dez Cadena (gitaar en zang), Greg Ginn (gitaar), Charles Dukowski (bas) en "ROBO" (drums). Wordt steevast omschreven als "klassieker". Dat vind ik wat overdreven, niet alle songs zijn even pakkend en neigen soms naar het monotone. Toch hebben de afwisselend vrolijke (TV Party) en dan weer explosieve (Thirsty and miserable) songs beslist hun charme. De wat mindere stukken worden steeds weer opgekrikt door tornado Henry Rollins. Technisch gezien doen de gitarist en bassist voor punk/hardcore-begrippen wat afwijkende dingetjes, tegelijktijd zijn de solo's van het niveau "ik speel net gitaar" en is de maatvastheid schommelende.
Vergeleken met de Rollins Band is het een even explosieve en weirde muzikale belevenis, alleen is het qua spelniveau een stuk minder. Maar het heeft wel wat!

Black Flag My War 1983 Energieke plaat waarbij het geluid aan de doffe kant is. Deze plaat/CD bevat aardige songs waarbij flink geexperimenteerd wordt op met name de gitaar. Aan het eind verschijnen nog wat langzamere songs die hier en daar wat bluesy invloeden bevatten - maar dan wel blues op z'n donkerst. Solo's zijn geheel in Black Flag traditie weer
zo - zo. Drummer is nu Bill Stevenson en de bassist is Dale Nixon. Dez Cadena zit niet meer in de band.

Black Flag Family Man 1984 Family Man is een plaat met voor de helft instrumentale muziek, voor een kwart een "spoken word peformance" van Henry (waar hij later een aparte job van maakt) en voor een kwart de complete band.
Ik beperk me tot het muzikale gedeelte: matige songs, goed drumwerk, hier en daar blues/jazzachtig baswerk en slordig gespeelde gitaarpartijen. Vergeleken met het debuut wordt hier en op de volgende albums een meer langzamere, experimentelere Black Flag stijl gecreëerd. Bezettingsswijzigingen: Kira is de nieuwe bassist(e).

Black Flag Slip It In 1984 Dit is meer een energieke punkplaat waarbij de kwaliteit wisselvallig is. Het drumwerk is prima en de songs worden strak gespeeld. Bevat aantal sterke nummers.

Black Flag Live'84 1984 Deze liveplaat begint zeer experimenteel met zwaar vervormde jazzy gitaarklanken. Na enkele songs klinkt een energieke versie van Slip It In. Het geluid van de opnames zijn goed, alleen staat de zang van Henry er te zacht op. Verder blijkt Henry op deze liveplaat in tegenstelling tot op het latere Who's Got The 10 1/2? weinig contact te zoeken met het publiek.. Wat wel weer positief is, is het kwaliteit van het drumwerk.

Black Flag In My Head 1985 Black Flag begint hardrock neigingen te krijgen maar hier en daar wel aan de saaie kant. De nummers zijn langzamer en de solo's lijken in de beste punktraditie nergens op. De originele bas- en gitaarmelodiën maken het echter toch tot een aardig album. Drinking And Driving is absoluut het beste nummer.

Black Flag Loose Nut 1985 Wisselvallige Black Flag plaat met meerdere saaie punknummers en een paar uitschieters. Tijdens het laatste nummer Now She's Black krijst Henry op een waanzinnige manier zoals we dat ook horen op sommige songs van de eerste paar Rolins Band albums.

Black Flag Who's Got The 10 ½? 1986 Dit is een prima liveplaat van Black Flag (met nu drummer Anthony Martinez) met een goed geluid en dat voornamelijk nummers bevat van na Damaged. De songs die afkomstig zijn van Loose Nut komen nu een stuk overtuigender over. Henry is in vorm en de bassist en de drummer verstaan hun vak. Alleen de gitarist laat nog wel eens een steekje vallen en zijn solo's zijn ronduit vals maar daar voor is het punk zullen we maar denken.
Afgezien van de Gimme, Gimme, Gimme-jamsessie/medley staat de plaat bol van energieke, overtuigende hardcore/punk die je alle matige studio Black Flag albums doet vergeten.

Henry Rollins Hot Animal Machine 1987 Dit is het eerste album van Henry na uiteenvallen van Black Flag. Hot Animal Machine is een album met een apart (spannend) sfeertje. Puur hardcore is het niet meer, elementen uit hardrock, garagerock, psychedelica en rock 'n roll klinken duidelijk door. Er staan maar liefst drie (leuk uitgevoerde) covers op naast het eigen materiaal dat toch wel behoorlijk origineel genoemd mag worden. Afgezien van het afsluitende nummer No One een geweldige plaat.
De eerste CD uitgave dateert van 1988. Bezetting: Henry Rollins (zang), Chris Haskett (gitaar), Bernie Wandel (bas) en Mick Green (drums).

Henrietta Collins And The Wife Beating Child Haters Drive By Shooting 1987 Onder dit pseudoniem werd deze EP uitgebracht. Zes nummers waarvan de 1/3 goed...maar de rest.... Er staat een cover op (lekker rockend) + het nummer Drive By Shooting als geslaagde, cynische persiflage op een jaren 60 rock 'n roll song en dan het eigen materiaal, dat veelal bestaat uit depressieve, gesproken stukken die weinig met muziek te maken hebben. Bij de eerste CD uitgave van Hot Animal Machine is deze EP toegevoegd.

Henry Rollins Live 1987 Dit album is alleen op vinyl verschenen in een kleine oplage waarbij de andere kant gevuld wordt door de Nederlandse band Gore. Het is een liveregistratie van een Amerikaanse show, lekker energiek en er komen 5 nummers van Hot Animal Machine en 1 van het dan nog te verschijnen Life Time voorbij. Op deze plaat zijn Sim Cain en Andrew Weiss al van de partij maar de naamvoering is nog Henry Rollins.

Rollins Band Life Time 1988 Henry heeft zijn defintieve band bij elkaar (Sim Cain op drums en Andrew Weiss op bas dus)! Life Time is een te gekke mix van hardcore, metal, met vleugjes jazzrock uitgevoerd met vele dissonante accoorden en neurotische baslijnen (luister naar de bas in 1.000 Times Blind). Daarbovenop de gekwelde, (en deze keer wat meer) schreeuwende zang van Henry himself.
De later verschenen CD-versie heeft vier in België opgenomen livenummers extra, die middels grappige aankondigingen aan elkaars worden gesmeed.

Rollins Band Do It 1988 Deze CD begint met drie studionummers die alle covers zijn, te weten Do It, Next Time en een nieuwe versie van Move Right In. Daarna volgen 11 high-energy uitvoeringen van diverse songs van de eerste twee (Henry) Rollins Band albums, alle met een goed geluid. Met name Black And White staat er in een explosieve versie op. Alleen No One had wel achterwege mogen blijven. De meeste songs zijn opgenomen in ons Nederland, volgens het boekje in Deventer. Echter, bij de aankondiging vooraf aan Black And White (alleen op de CD-versie), blijkt het concert de heropening van het Willem 1 gebouw kracht bij te zetten - en die is bij mijns weten al jaren in Arnhem!
De vinylversie bevat alleen liveopnames uit Nederland, de CD versie heeft er ook nog opnames bij uit België, Duitsland en Frankrijk. Dit album is inmiddels een collectorsitem geworden.

Rollins Band Hard Volume 1989 Dit album is deels een voortzetting van het geniale van Life Time, deels een voortzetting van het depressieve van Drive By Shooting. Er staan goede songs op maar er wordt ook uitgewaaid in zwaar verteerbare, muzikale woede uitbarstingen zoals we ook later horen op End Of Silence met Just Like You. "Posttraumatische stressmetal" zou een goede benaming zijn...
De later verschenen CD-versie heeft nog het extra live nummer Joyriding With Frank dat echter een veel en veel te lange jamsessie blijkt.

Rollins Band Turned On 1990 Deze liveregistratie is die van een concert in Wenen in 1989. Het is een goed gebracht concert maar ook wat rommelig en niet altijd met even goede geluidskwaliteit. Jammer is dat Life Time maar met één nummer is vertegenwoordigd maar daar staat tegenover dat er al een paar nummers van End Of Silence opstaan. De onbekende tracks Mask en The Dietmar Song heb ik niet als echte songs kunnen ontdekken, en zijn meer aanloopjes naar de bestaande songs. Out there is een nieuw nummer.

Wartime Fast Food For Thought 1990 Dit circa 25 minuten durende album is een hobbyexperiment van Henry Rollins en toenmalig bassist Andrew Weiss. Je moet er van houden...Henry's vocalen worden gecombineerd met een zwaar vervormde bassound, vele samples en een drumcomputer?? geeft er een dansbare draai aan. Gitaar hoor je niet. Wat mij betreft: één zo'n nummer is leuk, vijf is teveel, mede door de eentonigheid (zelfs voor Rollins begrippen)..
Bezetting: Henry Rollins (zang), Andrew Weiss (bas en effecten), met wat drumbijdragen van Sim Cain.

Rollins Band The End Of Silence 1992 De Rollins Band begint met dit album een beter studiogeluid te krijgen waarbij Henry ook steeds beter begint te zingen. De diverse nummers staan weer bol van variatie, spanning en drama waarbij opvalt dat de Rollins Band steeds strakker gaat musiceren en de nummers ook complexer worden (zoals You Didn't Need).
De songteksten zijn beter te begrijpen dan op de vorige albums. Minpuntjes zijn de langerekte, zwaar verteerbaar-ik-draai-door-stukken in de laatste twee nummers. Met The End Of Silence komt de Rollins Band uit haar cultstatus.

Rollins Band Electro Convulsive Therapy 1993 Dit is een live cd, destijds speciaal bestemd voor de Japanse markt. Echter, de opnames stammen van de show in New Jersey in '92, terwijl in dat zelfde jaar Japan ook is aangedaan..... Het zijn heldere opnames waarbij het gitaarwerk er wat beter eruit komt vergeleken met andere oude Rollins live opnames.
Een aantal covers van Hot Animal Machine zijn verwerkt tot twee medleys/jamsessies met zowel neigingen naar blues als funk.

Rollins Band Weight 1994 Weight is een voortzetting van al het goede van The End Of Silence, maar dan zonder ook maar één tegenvallend nummer. De Rollins Band wordt even heel populair in deze tijd, mede door dat Liar een bescheiden hit wordt en het uitstekende Shine te horen is bij de aftiteling van de film The Chase waarin workaholic Henry zelf meespeelt als politieagent. De Rollins Band doet vele festivals aan rond deze tijd.
Bassist Andrew Weiss is vervangen door Melvin Gibbs. Melvin speelt met wat meer vervorming op z'n bas, tergelijkertijd zijn partijen (helaas) een beetje weggemixt in het totale geluid.
Wat verder nog vermeld mag worden is dat de heavy fusion rock van de Rollins Band op dit album ook wat funkelementen herbergt, met name qua groove en baslijntjes.

Rollins Band Come In And Burn 1997 Dit is een voor Rollins begrippen ingetogen album maar is desalniettemin de moeite waard. De nummers laten duidelijk meer jazzrock/fusion invloeden horen en is wat lichter verteerbaar dan de paar laatste albums, af en toe wordt het echter wel wat saai.

Rollins Band Insert Band Here - Live In Australia 1990 1999 Aardige maar af en toe zwaar verteerbare liveregistratie (waarbij sommige nummers langzamer worden gespeeld dan op de studioalbums). De meeste nummers zijn ook terug te vinden op Turned On.

Rollins Band Get Some Go Again 2000 Een nieuwe band! Henry heeft de hardrockband Mother Superior (Jim Wilson (gitaar), Jason Mackenroth (drums) Marcus Blake (bas)) ingelijfd. Dit is van directe invloed op het geluid, dat nu veel meer rock georiënteerd is. Het is een goed geproduceerd album met een heavy gitaarsound maar de drama van de vorige albums is wat weg. Leuk is dat de Thin Lizzy cover Are You Ready? uitgevoerd wordt met Thin Lizzy gitarist Scott Gorham.

Rollins Band A Clockwork Orange Stage 2000 De eerste, maar officieuze liveregistratie van de nieuwe Rollins Band, welke alleen bij concerten en via de Rollins website te verkrijgen is en waarvan een deel van de opbrengsten gaat naar een anti-rasistische organisatie. De opname is van het optreden op het Deense Roskilde festival in juli 2000. Helaas worden er maar weinig nummers van de oude band gespeeld en is het gitaarspel wat slordig en klinken de drie Thin Lizzy covers (!) met maar 1 gitaar wat kaal. Verder toch wel aardig.

Rollins Band Yellow Blues 2001 Deze CD is een officieuze uitgave met overgebleven nummers van de Get Some Go Again opnames en een gedeelte van de opbrengst gaat naat hetzelfde goede doel als die van Clockwork... en Nicer Shade.... Stevige nummers worden afgewisseld met bluesy jamsessies en over het algemeen is het allemaal een stuk experimenteler dan de eigenlijke Get Some... CD. Kwaliteit schommelt sterk.

Rollins Band Nice 2001 Nice combineert de krachtige sound en de rock van Get Some Go Again met de spanning en het inventieve van de oudere albums, alhoewel de Rollins Band van nu luchtiger klinkt dan die van toen en er ook wat humor te bespeuren valt.
Het is een gevarieerd album: er staat een funky nummer op (Up For It), hardcore (Gone Inside The Zero), rechttoerechtaan hardrock (Stop Look And Listen), dreinerige drama (Going Out Strange) en zoiets als Your Number Is One wat een goede spanningsopbouw kent. Dit album is meer dan alleen maar Nice.

Rollins Band A Nicer Shade Of Red 2001 Dit album is gevuld met niet gebruikte nummers van de Nice-schrijfsessie en is net als A Clockwork Orange Stage alleen te verkrijgen op concerten en via de Rollins website en bestemd voor hetzelfde goede doel.
Niet alles is de moeite, en dat schrijft Henry zelf ook in het bijschrijft, maar er zitten toch goede songs bij. Erg goed zijn Too Much Rock And Roll en Nowhere To Go But Inside die bij sommige Nice persingen als bonustracks zijn toegevoegd. Afgebeeld is de achterkant van de CD - de voorkant is het afbeelden niet waard.

Rollins Band The Only Way To Know For Sure 2002 Het betere Rollins livewerk! De energie van een strakke Rollins Band is hier met een uitstekend geluid op CD gezet. Het is van een concert in een zaal in Chicago waar Henry zo'n 20 jaar terug met Black Flag zijn eerste optreden deed.
Geheel in Rollins traditie worden natuurlijk vooral nummers van de laatste CD's gebracht (van Get Some... en Nice, maar ook van A Nicer Shade Of Red) maar gelukkig komt het materiaal van de oude Rollins Band met 7 nummers aanbod, verrassend genoeg ook met 2 songs van Come In And Burn. Deze oudjes worden wat betreft de precieze gitaar- en baspartijen niet altijd even nauwkeurig nagespeeld, vrije interpretatie of laksheid? Tearing wijkt wel het meest af qua gitaarpartijen maar alleen een purist valt erover (zoals ik). Gelukkig worden al te overbodige Thin Lizzy covers achterwege gelaten afgezien van Are You Ready.
Andere minpuntjes op deze CD zijn de solo's van de huidige Rollins gitarist, deze moet met veel gescheur en gepiep verhullen dat zijn solo's niet al te veel inhoud hebben. Leuk is de extra snelle versie van Gone Inside The Zero en de smeuïge aankondigingen.

Rise Above 24 Black Flag Songs To Benefit The West Memphis Three 2002 De opbrengsten van deze CD gaan naar de "West Memphis Three", drie jongemannen in Amerika die naar veel monden beweren, ten onrechte beschuldigt zijn van moord op naar ik meen twee jonge meisjes en waarvoor ook tegenbewijzen zouden zijn, en puur op grond van hun uiterlijk en hun interesse in heavy metal als zondebok zouden zijn aangewezen door de streng religiueze gemeenschap waarin ze leven.
De CD (die ook is uitgebracht als dubbel cd met aankondigingen van Henry) bevat 24 Black Flag songs die strak en toegwijd aan de originele uitvoering worden uitgevoerd door de huidige Rollins Band waarbij tal van bekende namen als Tom Araya, Iggy Pop, Ice-T en Lemmy de zang voor hun rekening nemen, hier en daar aangevuld door Henry zelf. Het beste nummer is Thirsty & Miserable, geloofwaardig uitgevoerd met de whisky stem van Lemmy.
De uitvoeringen zijn stuk voor stuk ok maar je moet een Black Flag fan zijn, want 24 van zo'n nummers zijn voor de gemiddelde Rollins fan te simpel en te monotoon. En ik mis natuurlijk Drinking And Driving. Twee punten plus een bonuspunt voor het idee.