Peter Pan  1997 Na de oprichting in 1996 is dit het eerste album van Peter Pan, dus toen de toevoeging Speedrock er nog niet aan zat. Deze eerste CD is zeer zeldzaam (1000 ex., waarvan 700 ex. door Virgin vernietigd nadat er maar 69 zijn verkocht) en wordt ook niet meer uitgebracht - maar dankzij een attente bezoeker van deze site heb ik toch een exemplaar ervan (thanks David!). De band distanieert zich inmiddels van deze plaat, want zoals Peter van Elderen zegt in de Aardschok van juni '03, "er staan verschrikkelijke songs op die niets meer gemeen hebben de Peter Pan van nu". De Pink Floyd cover Astronomy Dome kan zijn goedkeuring nog wel verdragen.
Maar zo erg is het allemaal niet - het is wel een vreemde plaat die weinig gemeen heeft met de Peter Pan zoals we die kennen vanaf Rocketfuel. De band zweeft van trage en zelfs slome rock naar rockabilly en westernachtige stukjes (bijv. de leuke solo in Alligators) en Let's Nick a Mustang begint zelfs met een stukje accoustisch gitaar! Peter zingt op deze CD alsof hij af en toe iets klem heeft zitten in zijn keel - je hoort dit later ook terug in Pedal to the Metal.
Hoewel deze CD dus niet meer te verkrijgen is, staat wel het nummer Boom! (toen nog Es Ist Aber Nicht Ein Tür) ervan op o.a. de Fiftysomesuperhits verzamel CD. Op dit album speelt Bob Muileboom nog mee als bassist, welke hierna vervangen wordt door Bart ("Bartman") Geevers. Verdere bezetting: Piet van Elderen (zang + gitaar, ook wel Peter i.p.v. Piet) en Bart Nederhand (drums).

Peter Pan Rocketfuel 1998 Al is er Speedrock toegevoegd op de cover, de bandnaam is hier nog steeds Peter Pan. Dit album bevat een mengsel aan diverse stijlen: snelle beukrock, rock and roll en hier en daar wat meer melanchoniekere songs. Het album opent sterk met het snelle titelnummer en wordt gevolgd door Megasdeditas, welke een groovy song is met een Spaanstallige tekst die handelt over de obstakels die je tegenkomt als je een biertje (of tien) wilt bestellen op een terras. Sommige songs bestaan een beetje uit aan elkaar gebreide ideeën, maar de meeste songs zijn te gek en zitten goed in elkaar. Veel nummers zoals Drumband hebben ook nog eens zo'n lekkere swingende vibe. Het laatste nummer is een cover, opgenomen als fakeconcert.
Het geluid van deze CD is heel helder (productie: Theo van Rock (o.a. Rolins Band) en Pete Rave). Voor deel is dit ook te wijten aan de gedubte gitaarpartijen zoals in het instrumentale Saliva.

Peter Pan Killermachine 2000 Mijn favoriet en absoluut de ruigste van Peter Pan Speedrock. Lompe tot zeer lompe rock overgoten met rockabilly, ruige zang, ranzige teksten en smerige solo's. De songs zijn af en het enthousiasme is overduidelijk. Alleen geschikt om af te spelen op gepantserde CD-spelers....
De CD opent sterk met het lompe Rockcity. Een ander hoogtepunt is het zeer snelle, swingende rockabilly nummer Dukes of Danger. De CD wordt afgesloten met het wat meer melanchonieke, en voor Peter Pan begrippen bijna balladachtige Stick It. Killermachine is een aaneenschakeling van erg aanstekelijke en spontane ramrocksongs, daar kan niks tegen op!

Peter Pan Speedrock Premium Quality...Serve Loud ! 2001 De naam is nu veranderd in Peter Pan Speedrock. Het is een voortzetting van het vorige album waarbij het geluid iets minder ranzig/meer gepolijst is, maar dat betekent nog altijd heel ruig... Er zijn wat meer punk- en metalinvloeden in de muziek en het tempo ligt wat hoger. Enkele nummers zijn "geavanceerder" uitgewerkt dan je van Peter Pan zou verwachten. Gotta Get Some is een cover van hun woonplaatsgenoten (Eindhoven) The Spades, dat duidelijk anders klinkt dan het origineel.

Peter Pan Speedrock Speedrock Chartbusters Vol.1 2002 CD vol met covers van bands die Peter Pan hebben beïnvloed of die ze zelf goed vinden, zoals Turbonegro, Led Zeppelin en The Misfits (maar niet alle, Motörhead zoek je er tervergeefs op). Net zo rock'n roll, alleen allemaal wat minder heftig.
Vol 1 staat er, dus een vervolg kunnen we wel verwachten. OOK OP LP

Peter Pan Speedrock Lucky Bastards 2003 Deze CD is een mix van snelle rock'n roll-achtige songs en wat meer punky nummers. Het geluid is weer prima, maar ligt dichter bij Premium.... dan bij het ruige van Killermachine, niet in de laatste plaats door de wat cleanere zang. Het album open heel sterk met het instrumentale en opzwepende Surfwrecker, waarna enkele snelle, pakkende songs volgen. Bassist Bartman geeft met zijn bas lijntjes een lekkere draai aan Killerspeed. Wat verder op de CD verschijnen ook midtempo songs, en op een enkele na is het toch allemaal erg geslaagd.
Het album wordt goed afgesloten met het snelle Bitch On Wheels. Rest me te vermelden dat Bart Nederhand er steeds te gekkere drumfilletjes er tussen friemelt. Niet voor niets uitgeroepen tot beste drummer van Nederland in 2002!
De in herfst 2003 verschenen vinyl versie bevat een opklaphoes en de twee extra nummers The Boys Are Back en My GTO (de eerste ook op de export CD versie). OOK OP LP

Peter Pan Speedrock Spread Eagle 2005 Spread Eagle vind ik niet zo sterk als al die recensies in magazines je willen doen geloven, maar na vele draaibeurten kan ik een en ander wel waarderen. Enerzijds staan me er wat teveel simpele, niet bepaald originele punkrockachtige nummers op en een afgezaagde song als Time To Get Down hoort eerder op een Danko Jones plaat thuis. Anderzijds spat het enthousiasme er wel vanaf en het geluid is ook helder en toch ruig. Al zal Killermachine voor mij toch het ruigste en beste album blijven.
Spread Eagle start met de lekkere snelle opener Cock-Teaser. Hierna komen wat mindere, dertien-in-het-dozijn nummers voorbij, waarna met Pay The Fuckin' Bill een lekkere rockabilly-achtige song langs komt. Langzaam stijgt het niveau weer met dus vreemd genoeg meer achteraan de CD de betere nummers (vind ik!): het swingende Short Road To Nowhere, het spannende instrumentaaltje Red Wings en Outta Control is ook een kraker. Better Off Dead blijft een voor Peter Pan begrippen opmerkelijk ingewikkeld nummer met mooie slide-solo's en lekker baslijntjes. Afgesloten wordt met een lompe uitvoering van Domino van Masters Of Reality.
Qua hoes is het weer prachtig, de teksten hebben weinig om het lijf maar de titels klinken leuk. OOK OP LP

Peter Pan Speedrock Pursuit Until Capture 2007 Daar is ie dan, gestoken in een prachtige hoes, Pursuit Until Capture. Het gaat verder waar Spread Eagle op hield en dat betekent: beukende nummers in AC/DC-stijl op overwegend mid-tempo, en met een hoog meezing-punkgehalte. De CD opent misleidend met Speedfreak Blitzkrieg, een lekker instrumentaaltje maar zeker niet speedy, met eraan geplakt het energieke Wrong Crowd. De songs erna lijken soms wat op elkaar en springen er niet direct allemaal uit, maar songs als Bottle-O-Dope, Cool-School Drop Out en het snelle Heatseeker liggen zeker lekker in het gehoor. Het titelnummer heeft een subtiel intro waarna de rest van de song er wat aangeplakt lijkt, maar de rock'n roll-piano (!) solo erin mag er wezen. Straight Back To Hormoneville doet door de vervormde zang aan Therapy? denken en het album wordt afgesloten met de G.B.H. cover Sick Boy. Niet de meest knallende PPS-plaat, maar al met al is het toch een lekker plaatje met genoeg pakkende songs. OOK OP LP

Peter Pan Speedrock We Want Blood! 2010 De vorige 2 PPS albums waren leuk maar misten wat inspiratie en vooral snelheid, terwijl met name Spread Eagle een wat geforceerd geluid had. Op We Want Blood! zit de band gelukkig weer helemaal op het juiste spoor.
Met een lekker rauw, droog geluid (à la het splitalbum met Batmobile) worden weer 13 songs gepresenteerd, inclusief 1 cover (van de Belgische band Seatsniffers). Het album is deze keer dan ook geheel door de band zelf geproduceerd. Er staan veel snelle maar ook gevarieerde songs op met rockabilly licks (Sofullashit, Hell Is Where It's At) en vooral punk grooves (We Want Blood, Too Far Gone, Breaking Down).
Het samenspel is beter dan ooit - door precies de juiste breaks en accenten is de impact van de songs nog groter. Het klinkt allemaal geinspireerd en met de rustige gebroken accoorden in Just Another Day en bepaalde typische drumroffels zitten er zelfs wat nieuwe elementen in de speedrock stijl.
Als we dan toch wat te zeuren moeten hebben: het einde van Just Another Day is er wat fantasieloos aangeplakt. Verder zou hier en daar een dissonant bluesaccoord in het spel van Peter de nummers nog wat meer kleur kunnen geven.
Maar buiten dat is dit een van de beste Peter Pan Speedrock albums!
De lay-out is ook weer erg mooi, waarbij opgemerkt mag worden dat de verpakking van de vinyl versie nog iets mooier is (en in detail anders). OOK OP LP

Peter Pan Speedrock Buckle Up And Shove It! 2014De nieuwe PPS moet je even een paar keer horen, maar dan vallen de stukjes op hun plek. Gevarieerd album met veel mid/uptempo stukken en een paar speedstukken. Hier en daar zitten er voor - Peter Pan begrippen - wat ongewone dingen in, zoals de aparte samenzang aan het begin van Note To Self, het percussie-achtige middenstuk in datzelfde nummer en de flitsende solo's in het heavy Murdertruck.
Jammer genoeg staan er ook wat mindere stukken op, Tunnelvison bijvoorbeeld klinkt instrumentaal wel okee, maar aan de zang van Peter op dit nummer moet je wel wennen. En zo staan er op Whatever Man wat simpele, enorm clichématige passages, daar had wat wel wat meer van gemaakt kunnen worden.
Afgezien van die paar mindere stukken is het al met al toch weer een lekker heavy rock 'n roll album, smerig ruig geproduceerd en welke de PPS fan weer blind kan aanschaffen. Af en toe zijn er ook wat blueselementen te bespeuren (zoals in Wide-Eyed And Thirsty) en doordat veel nummers gestemd zijn in een lagere stemming klinkt het allemaal lekker heavy.
De afsluitende track is een cover van The Yardbirds en wordt gezongen door de zanger van Demented Are Go! (hoezo whisky-stem?). New Rose is de andere cover (van The Damned), maar die kenden we al. OOK OP LP